Bril
Ik wist heus wel dat het niet goed met me ging toen ik een hele woensdagochtend als een bezetene brillen aan het googlen was. Maar die kennis hielp niet.
Ik moest denken aan het verhaal van Louis CK, die ooit in een impuls een peperdure koperen trompet kocht. Vervolgens liep hij langs een peepshow en spendeerde zijn laatste dollars om daar naarbinnen te gaan. In een van de krappe hokjes masturbeerde hij, waarna hij ejaculeerde op de trompetkoffer die tussen zijn benen stond. Hij keek naar zijn zaad op de prachtige leren koffer en dacht: als ik nou eerst hiernaartoe was gegaan, dan had dat me verdomme 3000 dollar gescheeld.
Ook dat verhaal hielp niet. De bril was een obsessie die me volledig in haar greep had.
Het begon allemaal toen mijn dochter op een ochtend bij me in bed werd gegooid. Ze begon me onmiddellijk te bekogelen met de spullen die op mijn nachtkastje lagen - lenzen, boeken, oordopjes - tot ze het losse pootje van mijn bril vasthad. Alles gaat stuk in november, maar ik had nergens tijd voor, dus de bril bungelde onderaan mijn to-do-list. Tot ik me erop kon storten.
Om nog enige illusie van romantiek in mijn consumentenbestaan in stand te houden, probeer ik me te laten leiden door het toeval: er moet sprake zijn van een 'aanwijzing', zoals de tip van een vriend of een winkel die je tijdens een wandeling tegenkomt. In dit geval was mijn uitgangspunt de bril die acteur Steve Carell in de serie The Morning Show draagt: gedistingeerd en sexy. Een bijzondere bril. Google leerde me dat hij van het merk Oliver Peoples was.
Ik ging dagenlang gewapend met de foto van Carell de opticiens af, zette talloze monturen op, maar kreeg nergens het goede gevoel. Tot ik een sympathieke winkel binnenkwam waar het gevoel goed leek. We deden een oogtest en ik liet zelfs na lang wikken en wegen twee opties apart leggen. Maar toen de opticien over de dure zei: "Mag ik wat brutaals zeggen? Deze is echt de nieuwe jou. Met deze bril kijk je echt naar de toekomst," verdween het goede gevoel weer.
De monturen werden bovendien afgewezen door verschillende Whatsappgroepen. Toen ik de opticien belde om te zeggen dat ze het allebei niet zouden worden, zei hij met nauwelijks verhulde irritatie: "We hebben er érg veel tijd aan besteed. Maar u moet het zelf weten hè." Ik wilde nog zeggen dat ik best nog wat andere monturen wilde komen proberen, maar hij hing al op.
Ik had nog één optie: de chique officiële Oliver Peoples-winkel op de PC Hooftstraat. In de verder uitgestorven zaak hielp een ongelofelijk geduldige jongedame me aan een montuur: de Gregory Peck, vernoemd naar de acteur uit To Kill A Mockingbird (een film die op Rotten Tomatoes een hogere rating heeft dan The Morning Show, dus dat was mooi meegenomen). Ik keek in de blinkende spiegel en zag eindelijk wat ik al weken zocht: een bijzondere bril, die mijn gezicht naar een nieuw niveau zou tillen. Een conversatiestarter. Een carrièrebooster. Een bril met allure.
Opgelucht kwamen we bij de kassa aan, waar ze begon te rekenen. "Met glazen erbij komt het dan op... 740 euro." Ik keek haar met een strakke glimlach aan en herhaalde de zin die ik al weken in winkels uitsprak: "Ik ga er nog even over nadenken."
En nadenken deed ik. Dag en nacht. Ik dacht aan niets anders dan de Gregory Peck. Als de kinderen begonnen te gillen, dagdroomde ik over de Gregory Peck. Werken kwam er niet meer van. Op een website die na uitvoerig onderzoek legitiem leek te zijn, vond ik hem voor minder dan de helft van de prijs. Maar was de kleur nou Jade Blue of toch Workman's Grey? En welke maat had ik eigenlijk? Bovendien was de beledigde opticien nog in het bezit van de resultaten van mijn oogtest. Ik zat hele dagen te rekenen, met euro's en mijn loyaliteitsgevoelens.
Ik bezocht de chique winkel weer, dit keer vol schaamte, om de Gregory Peck onder valse voorwendselen nogmaals te passen en intussen alle mogelijke informatie in mijn geheugen te prenten. "Oh en welke maat is dit dan...?" vroeg ik huichelachtig aan het engelachtige meisje dat me met alle mogelijke oprechtheid probeerde te helpen. "Ah jullie gebruiken glazen van Essilor, interessant, interessant." Ik gaf aan dat ik er weer over moest nadenken, voor ik vol zelfhaat en hevig bezweet naarbuiten stapte, waar ik snel alles in mijn telefoon noteerde.
Daarna belde ik de boze opticien voor mijn recept, dat hij bereid was om af te staan voor een bescheiden geldsom. Het kostte vier e-mails voor hij het juiste rekeningnummer had gestuurd - zijn stille wraak - maar toen was het eindelijk zover. Met trillende handen bestelde ik mijn droombril. Misschien - of moet ik zeggen waarschijnlijk? - was dit nu echt het begin van de nieuwe ik.
Ik volgde ademloos de reis van de Gregory Peck van Schotland naar Frankrijk, van Den Haag naar Amsterdam. Tot het FedEx-pakket voor me klaarlag. Het lichtpuntje van de lockdown. Ik opende de prachtige brillenkoker en zette hem op. En wat denk je?
Alles bleef hetzelfde. Mensen hadden niet eens door dat ik een nieuwe bril had. Niemand gebruikte de woorden 'gedistingeerd en sexy', laat staan het woord 'allure'. Zelfs mijn vriendin niet, hoe vaak ik er ook om vroeg. We zaten nog steeds in een lockdown. Klimaatverandering stopte niet. De toekomst zag er nog steeds hetzelfde uit, misschien nu met een vleugje Workman's Grey.
Dus nu zit er niets anders op dan introspectie. Yoga, meditatie, waarschijnlijk een paar keer goed huilen.
Maar eerst moet ik mijn bril nog even goed laten afstellen, want hij zit niet helemaal lekker. Ik denk dat ik maar langs de Oliver Peoples-winkel in Antwerpen ga, want dat soort dingen kun je maar beter serieus aanpakken.
7 januari 2022
Ik moest denken aan het verhaal van Louis CK, die ooit in een impuls een peperdure koperen trompet kocht. Vervolgens liep hij langs een peepshow en spendeerde zijn laatste dollars om daar naarbinnen te gaan. In een van de krappe hokjes masturbeerde hij, waarna hij ejaculeerde op de trompetkoffer die tussen zijn benen stond. Hij keek naar zijn zaad op de prachtige leren koffer en dacht: als ik nou eerst hiernaartoe was gegaan, dan had dat me verdomme 3000 dollar gescheeld.
Ook dat verhaal hielp niet. De bril was een obsessie die me volledig in haar greep had.
Het begon allemaal toen mijn dochter op een ochtend bij me in bed werd gegooid. Ze begon me onmiddellijk te bekogelen met de spullen die op mijn nachtkastje lagen - lenzen, boeken, oordopjes - tot ze het losse pootje van mijn bril vasthad. Alles gaat stuk in november, maar ik had nergens tijd voor, dus de bril bungelde onderaan mijn to-do-list. Tot ik me erop kon storten.
Om nog enige illusie van romantiek in mijn consumentenbestaan in stand te houden, probeer ik me te laten leiden door het toeval: er moet sprake zijn van een 'aanwijzing', zoals de tip van een vriend of een winkel die je tijdens een wandeling tegenkomt. In dit geval was mijn uitgangspunt de bril die acteur Steve Carell in de serie The Morning Show draagt: gedistingeerd en sexy. Een bijzondere bril. Google leerde me dat hij van het merk Oliver Peoples was.
Ik ging dagenlang gewapend met de foto van Carell de opticiens af, zette talloze monturen op, maar kreeg nergens het goede gevoel. Tot ik een sympathieke winkel binnenkwam waar het gevoel goed leek. We deden een oogtest en ik liet zelfs na lang wikken en wegen twee opties apart leggen. Maar toen de opticien over de dure zei: "Mag ik wat brutaals zeggen? Deze is echt de nieuwe jou. Met deze bril kijk je echt naar de toekomst," verdween het goede gevoel weer.
De monturen werden bovendien afgewezen door verschillende Whatsappgroepen. Toen ik de opticien belde om te zeggen dat ze het allebei niet zouden worden, zei hij met nauwelijks verhulde irritatie: "We hebben er érg veel tijd aan besteed. Maar u moet het zelf weten hè." Ik wilde nog zeggen dat ik best nog wat andere monturen wilde komen proberen, maar hij hing al op.
Ik had nog één optie: de chique officiële Oliver Peoples-winkel op de PC Hooftstraat. In de verder uitgestorven zaak hielp een ongelofelijk geduldige jongedame me aan een montuur: de Gregory Peck, vernoemd naar de acteur uit To Kill A Mockingbird (een film die op Rotten Tomatoes een hogere rating heeft dan The Morning Show, dus dat was mooi meegenomen). Ik keek in de blinkende spiegel en zag eindelijk wat ik al weken zocht: een bijzondere bril, die mijn gezicht naar een nieuw niveau zou tillen. Een conversatiestarter. Een carrièrebooster. Een bril met allure.
Opgelucht kwamen we bij de kassa aan, waar ze begon te rekenen. "Met glazen erbij komt het dan op... 740 euro." Ik keek haar met een strakke glimlach aan en herhaalde de zin die ik al weken in winkels uitsprak: "Ik ga er nog even over nadenken."
En nadenken deed ik. Dag en nacht. Ik dacht aan niets anders dan de Gregory Peck. Als de kinderen begonnen te gillen, dagdroomde ik over de Gregory Peck. Werken kwam er niet meer van. Op een website die na uitvoerig onderzoek legitiem leek te zijn, vond ik hem voor minder dan de helft van de prijs. Maar was de kleur nou Jade Blue of toch Workman's Grey? En welke maat had ik eigenlijk? Bovendien was de beledigde opticien nog in het bezit van de resultaten van mijn oogtest. Ik zat hele dagen te rekenen, met euro's en mijn loyaliteitsgevoelens.
Ik bezocht de chique winkel weer, dit keer vol schaamte, om de Gregory Peck onder valse voorwendselen nogmaals te passen en intussen alle mogelijke informatie in mijn geheugen te prenten. "Oh en welke maat is dit dan...?" vroeg ik huichelachtig aan het engelachtige meisje dat me met alle mogelijke oprechtheid probeerde te helpen. "Ah jullie gebruiken glazen van Essilor, interessant, interessant." Ik gaf aan dat ik er weer over moest nadenken, voor ik vol zelfhaat en hevig bezweet naarbuiten stapte, waar ik snel alles in mijn telefoon noteerde.
Daarna belde ik de boze opticien voor mijn recept, dat hij bereid was om af te staan voor een bescheiden geldsom. Het kostte vier e-mails voor hij het juiste rekeningnummer had gestuurd - zijn stille wraak - maar toen was het eindelijk zover. Met trillende handen bestelde ik mijn droombril. Misschien - of moet ik zeggen waarschijnlijk? - was dit nu echt het begin van de nieuwe ik.
Ik volgde ademloos de reis van de Gregory Peck van Schotland naar Frankrijk, van Den Haag naar Amsterdam. Tot het FedEx-pakket voor me klaarlag. Het lichtpuntje van de lockdown. Ik opende de prachtige brillenkoker en zette hem op. En wat denk je?
Alles bleef hetzelfde. Mensen hadden niet eens door dat ik een nieuwe bril had. Niemand gebruikte de woorden 'gedistingeerd en sexy', laat staan het woord 'allure'. Zelfs mijn vriendin niet, hoe vaak ik er ook om vroeg. We zaten nog steeds in een lockdown. Klimaatverandering stopte niet. De toekomst zag er nog steeds hetzelfde uit, misschien nu met een vleugje Workman's Grey.
Dus nu zit er niets anders op dan introspectie. Yoga, meditatie, waarschijnlijk een paar keer goed huilen.
Maar eerst moet ik mijn bril nog even goed laten afstellen, want hij zit niet helemaal lekker. Ik denk dat ik maar langs de Oliver Peoples-winkel in Antwerpen ga, want dat soort dingen kun je maar beter serieus aanpakken.
7 januari 2022
