Jurk
"Ik wil ook een jurk aan!" riep Tinus toen hij zijn zusje in haar nieuwe roze glitter-rok de trap af zag komen. Maar toen we zijn jurk - een felgekleurd designstuk dat we van een Finse buurvrouw hebben gekregen - uit de kast pakten, sloeg toch de twijfel toe. "Ze gaan me uitlachen," sprak hij sip. "M'n vriendjes zeggen dat jurken voor meisjes zijn."
Ik ging bij hem zitten en legde hem uit dat dat niet uitmaakt: iedereen mag dragen wat hij of zij mooi vindt. "Meisjes mogen toch ook broeken aan?" Tijdens het kerstdiner had hij de jurk nog aangehad. Ze staat hem geweldig.
Toch zag ik dat hij de druk voelde. De preventieve druk van de sociale norm. Een paar dagen eerder had een schrijver nog getwitterd dat hij twijfelde of hij in een rok naar het Boekenbal zou gaan, omdat hij bang was dat hij in elkaar geslagen zou worden. Ik kon niet van mijn zoon verwachten dat hij op 4-jarige leeftijd voor zijn principes zou gaan strijden.
De jurk bleef achter op de woonkamervloer.
Terwijl ik er gefrustreerd naar zat te kijken, moest ik denken aan het talkshow-optreden van Renske de Greef uit 2017, nadat de HEMA overging op genderneutrale kinderkleding. Anita Witzier nam de standaardreactie van conservatief Nederland op zich: "Er mag ook niks meer!" Renske reageerde echter doodkalm: er mag juist méér. "Het is niet het idee dat we allemaal hetzelfde worden, maar juist dat we nog bonter onszelf kunnen zijn."
Toen mijn vriendin thuiskwam, vroeg ze: "Waarom heb jij eigenlijk nooit een jurk aan?" "Omdat ik het niet mooi vind." "Ah, maar waaróm vind je het niet mooi?"
Opeens kwam er een herinnering naar boven. In groep 4 hadden we op school een themaweek over Indonesië. Van een vriend van mijn ouders kreeg ik een zwart-witte sarong, waar ik me enorm goed in voelde. Op de presentatiedag rende ik trots van de traditionele dansuitvoering naar een presentatie over wajangpoppen, volledig in mijn element.
Ik vroeg aan mijn vriendin of ik een jurk van haar mocht lenen, voor als ik Tinus ging ophalen. Het werd een lange groene rok, die me eigenlijk hartstikke goed stond. Ik was alleen vergeten dat ik nog een afspraak in de stad had.
Op de pont voelde ik de eerste blikken over mijn onderlichaam glijden. In de Kalverstraat werd het erger. Maar hoewel ik me had ingesteld op enige gêne, gebeurde juist het tegenovergestelde: ik voelde dat ik écht schijt had aan de anderen. Ik stond verrassend stevig, zo in mijn rok. Ik zag de verrukte blik van Tinus al voor me.
Voor de school zat een dikke man op een bankje, gehuld in een t-shirt met de tekst "FUCK WOKE". Toen hij de rok zag, wendde hij snel zijn blik af. Hoe zou het schoolplein reageren? Ik haalde diep adem voor ik door het hek ging.
De kinderen zaten met z'n allen uit zakjes chips te eten. Niemand keek op of om. "Papa, chips!" riep Tinus terwijl hij op me af rende. "Ja," zei ik. "En kijk eens wat ik aan heb?" "Een rok," zei hij, half afgeleid. "Vind je hem mooi?" vroeg ik, bijna wanhopig nu. "Ja," zei hij. Toen keek hij pas echt.
"Nee, ik vind hem toch niet mooi papa," sprak hij feitelijk. "Ik vind groen geen mooie kleur."
Ik ging bij hem zitten en legde hem uit dat dat niet uitmaakt: iedereen mag dragen wat hij of zij mooi vindt. "Meisjes mogen toch ook broeken aan?" Tijdens het kerstdiner had hij de jurk nog aangehad. Ze staat hem geweldig.
Toch zag ik dat hij de druk voelde. De preventieve druk van de sociale norm. Een paar dagen eerder had een schrijver nog getwitterd dat hij twijfelde of hij in een rok naar het Boekenbal zou gaan, omdat hij bang was dat hij in elkaar geslagen zou worden. Ik kon niet van mijn zoon verwachten dat hij op 4-jarige leeftijd voor zijn principes zou gaan strijden.
De jurk bleef achter op de woonkamervloer.
Terwijl ik er gefrustreerd naar zat te kijken, moest ik denken aan het talkshow-optreden van Renske de Greef uit 2017, nadat de HEMA overging op genderneutrale kinderkleding. Anita Witzier nam de standaardreactie van conservatief Nederland op zich: "Er mag ook niks meer!" Renske reageerde echter doodkalm: er mag juist méér. "Het is niet het idee dat we allemaal hetzelfde worden, maar juist dat we nog bonter onszelf kunnen zijn."
Toen mijn vriendin thuiskwam, vroeg ze: "Waarom heb jij eigenlijk nooit een jurk aan?" "Omdat ik het niet mooi vind." "Ah, maar waaróm vind je het niet mooi?"
Opeens kwam er een herinnering naar boven. In groep 4 hadden we op school een themaweek over Indonesië. Van een vriend van mijn ouders kreeg ik een zwart-witte sarong, waar ik me enorm goed in voelde. Op de presentatiedag rende ik trots van de traditionele dansuitvoering naar een presentatie over wajangpoppen, volledig in mijn element.
Ik vroeg aan mijn vriendin of ik een jurk van haar mocht lenen, voor als ik Tinus ging ophalen. Het werd een lange groene rok, die me eigenlijk hartstikke goed stond. Ik was alleen vergeten dat ik nog een afspraak in de stad had.
Op de pont voelde ik de eerste blikken over mijn onderlichaam glijden. In de Kalverstraat werd het erger. Maar hoewel ik me had ingesteld op enige gêne, gebeurde juist het tegenovergestelde: ik voelde dat ik écht schijt had aan de anderen. Ik stond verrassend stevig, zo in mijn rok. Ik zag de verrukte blik van Tinus al voor me.
Voor de school zat een dikke man op een bankje, gehuld in een t-shirt met de tekst "FUCK WOKE". Toen hij de rok zag, wendde hij snel zijn blik af. Hoe zou het schoolplein reageren? Ik haalde diep adem voor ik door het hek ging.
De kinderen zaten met z'n allen uit zakjes chips te eten. Niemand keek op of om. "Papa, chips!" riep Tinus terwijl hij op me af rende. "Ja," zei ik. "En kijk eens wat ik aan heb?" "Een rok," zei hij, half afgeleid. "Vind je hem mooi?" vroeg ik, bijna wanhopig nu. "Ja," zei hij. Toen keek hij pas echt.
"Nee, ik vind hem toch niet mooi papa," sprak hij feitelijk. "Ik vind groen geen mooie kleur."
